BİR HAYAT BİN BİR ANI

ANI 25

25 temmuz 2016

Ne tuhaf bir otobüs ,bir o kadar tuhaf yol.

Etopya Addis Ababadan Arbamiche gidiyorum hala.

Yollar asvalt ama hayvanlarla aynı yolu kullanıyoruz. Yok büyük baş, küçük baş hayvanlar yolu karşıdan karşıya geçmiyo, oto yolu kullanıyorlar.

İnekleri, boğaları, camuzları solluyoruz ,yok yok henüz bizi sollayan bir öküz görmedik.

Etopya gezim yirmi gün sürdü iki tane köpek gördüm cılız mı cılız sadece üç insan gördüm şişman. Manidar.

Arbamcçh beş saat  dediler ama altı saat sürdü,

Yol boyunca en az yimi  büyükbaş telef olmuştu. Kimileri yaralı can çekişiyor, kimileri kim bilir ne zaman ölmüş.

Manzara fena değil uzak köyler, bitki örtüsü  toz bağlamış..

Yolun tam yarısında otobüs bozuldu.

Bizde telefon edilir tamirci beklenir ama bizim habeş  şoför çıkardı gömleğini, giydi tulumunu sanki bu beklenen, hatta umulan bir şeymiş gibi, motorun girişi aracın içinden, o kadar eski bir otobüs yanı.

Adamın her hareketinden bir ustalık akıyor.

İste  her kesin  dışarı çıktığı an bu an ki pek severim.

Biraz acemilikten sonra muhabbetler başladı kaygısız, acelesiz ,yabancılar her zaman popüler her kes hello diyor. İki genç Arbamıch (üniversiteler şehriymiş bir nevi) üniversitesinde öğrenci.ingilizceleri gayet iyi.

Otobüsün ilgi odağıyım.

Türk olduğumu öğrenince Hakan Şükür dediler birde bir çok türk firması varmış Etopyada seviyorlar Türkleri.

Yarım saat sonra soför mavi tulumu çıkardı, ellerine dökülen suda ellerini yıkadı, uyarı gelmeden hepimiz yerimizi aldık.