BİR HAYAT BİN BİR ANI

ANI 46

 15 Temmuz 2016

Brundideyim, Ruanda'dan gelirken ilk  Brundi kasabasına bayıldım.

Hala orada inmeli o kasabada konaklamalıydım diye düşünüyorum.O kadar güzel bir kasabaydı.

Neyse bujumburaya vardık.

Hava kararmak üzere.

Bir gezginin önerisi olan yine kilise otelinde kalmak istiyorum.

Garajdaki büfeyi çalıştıran Hintli beni bir taksiye bindirdi, adresi şoföre gösterdi  dediği fiyattan fazla ödememi söyledi gönderdi beni.

Garaj uzakmış kendi başıma zor olurdu.

Kilisenin oteli kiliseden daha konforlu .Benden başka bir öğretmen konaklıyor ailesiyle kilise çalışanlarına bir kurs vermek için gelmiş.

EE ne işim var Bırundi Bujumburada .Hiiiç öyle geldim işte.

O zamanlar Brundideki tek fabrika  varmış ve çivi üretiyormuş.

Konakladığım kilise buranın en iyi kilisesi otelide en iyi oteliymış.

Otelin hemen arkasında başkanlık sarayı var.

Başkenti iki günde dolaştım .üç gece kaldım burada .

İlk gün dolaştım şehri ,yine pazar olmalı kiliseler törenden geçilmiyor,bazılarını seyrettim.

Otele dönerken yanlışlıkla başkanlık binası ki bina  sadece üç katlı küçük bir bina.

İşte bu binanın önünden geçmek yasakmış hem yayaya hem araçlara.Yanlışlıkla önünde yürüyordum ki bir kaç üniformalı panikle beni geri çevirdiler. Aman meraklısı değiliz.

İlk iki gecenin parasını ödemiştim ama son gecenin parasını ayrılırken öderim dedim.

Kilisedekilerle ahbap olduk bana tarif ettikleri restoranlar ve kafelerde yemek yedim.Çok nazik ve mesafeliler Burundililer.

Son gece resepsiyona saat beste beni kaldırmalarını söyledim Tanzanya sınıra giden otobüs altıda hareket edecek.

Parayı yarın ödeyeyim ki beni kaldırmaları garanti olsun diyerek  yattım.

Tam saat beşte kapımı çaldı resepsiyonist, tamam geliyorum.

Toparlandım dün bir taksi beni alacaktı kapıdan .

Ne resepsiyon görevlisi ne taksi var, zifiri karanlık.

Dört dönüyorum bir dış kapıdayım bir resepsiyonda seslenip duruyorum.

Çıt yok kimsede.saat nerdeyse beş buçuk.

Parayı ödeyemeden çıktım karanlık yolda yürüyorum in cin top oynuyor.

Başkanlık sarayının arka sokağında kalıyorum polisler askerler var ama kimse dil bilmiyor , zaten korkudan konuşmak istemiyorlar bile ben adamlardan değil onlar benden korktu.

Sonunda motosikletli biri geçti  önümden.

Boda boda!

Durdu geri döndü elimdeki otobüs biletini gösterdim , tamam atla dedi

Motosikletle gidiyorda gidiyoruz şehrin ışıkları yok artık,.

Delikanlı son surat gidiyor ama bitmek bilmedi yol ve ben bayağı korktum.

Sonunda garajdayız boda boda sürücüsüne  gelirken taksiye ödediğim para tutarını verdim hiç itiraz etmedi.

Garajda   otobüs bir tane ama cevresinda yüzlerce insan yar bunlar nasıl sığacaz bu araca derken çoğunun  yolcu etmeye geldiğini anladım.

Kalabağın çoğunu garajda bırakarak ayrıldık.