BİR HAYAT BİN BİR ANI

ANI  118


26 Ekim 2016


Dünyanın en büyük şelalesi  İguazu şelalesindeyiz,çağlayanı demek mi doğru acaba.

Paraguay ve Brezilya tarafına geçerek şelaleyi üç taraftanda gördük.

En görkemlisi Arjantin tarafıydı. Şelaleyi çevreleyen doğal parkta görülmeye değerdi. Bir kısmını yürüyerek bir kısmını gezi treniyle gezdik.

Uçsuz bucaksız şelaleye baktıkça, bu suyun tüm dünyaya yeteceğine inandık, görkemi anlatılamazdı.

Sonra şelale  turu alarak can yeleklerimizi giydik ve botlarla göletlerde turladık. Bir şelalenin altından çığlık çığlığa ıslanark geçtik
Bot gezisinden hem korktuk hem çok zevk aldık. Öyle bir gürültüyle dökülüyorki sular metrelerce yükseklikten  çağlaya ,çağlaya.

Sırıl sıklam olan elbiselerimizi turdan sonra tuvaletlerde değiştirdik.

 Bir ara yere koyduğum sırt çantama aniden ortaya çıkan karınca yiyen ailesi saldırdı. Zor kurtardım çantamı,içindeki  sandviçler çekti hayvanları her halde.

Ertesi gün Brezilya tarafına geçtik. Oradan da çağlayanlarını ,göletlerini gördük, şaşkınlığımızla karışan sevincimiz hiç bırakmadı bizi.

Brezilyadan dönerken sınır kasabasında sondan bir önceki otobüse vaktinde yetişelim diye koşturduk,son otobüs gelmezse riskini almak istemedik  ama otobüs felan yoktu.

Günlerden Pazardı ve hava kararmak üzereydi. Etrafta pek kimse yok kocaman otobüs durağında tek, tük otobüsler gelip tek ,tük insanları alıp gidiyoç ama bizim durağa hiç otobüs gelmedi. Umudumuz son otobüsü yakalamktı.

Bir sure etraftaki insanlara sormaya çalıştık ama onlar ingilizce biz ispanyolca bilmiyoruz. anlaşamadık.

Sonunda bir kadını tutup getirdiler.

Kadına otobüsün vaktinde gelmediğini  Arjantine dönmek zorunda olduğumuzu anlattık.

Kadın beni dinledi sonra çekti gitti.Beş dakika sonra  üniformalı bir adamla geri geldi,adam anlatıyor öğretmen olduğunu öğrendiğimiz kadın çeviriyor söylenenleri.

Kısacası bu gün Arjantin tarafına  araç yokmuş tek çare otobüsle sınıra gidip oradan taksiyle  diğer tarafa geçmek tek seçenekmiş.

Hava kararmıştı ve filmlerden öğrendiğimiz kadarıyla buralar pek tekin değildi.

Sonunda kadın bizi bir otobüse bindirdi " otobüs hava alanına gidiyor ondan sonra sınıra gidecek ama bazı şoförler  yolcu olmayınca sınıra gitmiyor ,dikkat edin yoksa sizi tekrar buraya getirir" dedi.
Şöförede bir şeyler anlattı sanırım  bizi sınıra götürmesini söyledi.

Otobüsün  koltuklarının yarısı dolu, yarım saat gittik hava alanını gördük otobüs bu duraktan sınıra yönelmesi gerekiyordu ama  kente geri dönüş yaptı.

Dikkatim adamın üzerinde iki kişi kalmıştı bizden başka,yanaştım şöföre Arjantin ,border.. diyorum anladı anlamasına ama lakayt bir şekilde  kente doğru devam ediyor.

Adamın yakasında asılı olan kimliğini aldım, telefonumla fotoğrafını çektim  polise, polise deyince havası uçup gitti.U dönüşüyle geri döndü.

Çep telefonumun bu işe yarayacağını hiç düşünmemiştim.

Hırsımı alamamıştım  yerime oturduktan sonrada türkce adama ver yansın etmeye devam ettim.Adam söylediklerimin içeriğini anlammış olabilir ama  duygularımı anladığından eminim.

Arkadaşım biraz ürktü hiç sesini çıkarmadan oturuyor yanımda.

Tam sınır ofislerinin önünde indirdi adam. Çıkışı yaptık ama taksi falan yok.

On dakika bekledik belki bir taksi gelir diye ama görevliler bu saatten sonra bulamzsınız dediler.

Sınırdan araçlarıyla geçenleri izliyorum. bu olmaz,bunlar kalabalık,bunun tipi korkunç hah işte bu olur dedim.

Lüks araçlı  çok bakımlı bir genç kadın işlemini yaptırdı tam önümüzden geçecek  dur işaretimi görünce durdu.
Nereye gidiyorsun diye sormadım ,tek yol Arjantine gidiyor.

Durumu anlattım buyurun dedi arkadaşım arkaya ben kadının yanına oturdum.

İş için gidiyormuş ,yarın geri gelecekmiş ,zaten sık sık gidip gelirmış.Ne işi diye sormadım. Aşırı makyajı, pahalı parfüm kokusu,dekoltesi bol giysisi gerek yok sorma diyor.
Ama hal tavrı son derece nazik.

Hostelimizin bulunduğu ana caddeye bıraktı  bizi.

Sağ salim eve dönmüştük.

Hostelin restorantında  lama bifteği yiyerek bol birayla rahatladık. Çok gerilmişiz Brezilya bu , dokuz yaşındaki çocuk çeteleriyle ünlü.